O หอม .. เสน่หา .. O





O ในวิกาลมืดดำแห่งค่ำนั้น
คล้ายแว่วพากย์รำพัน .. เสียงสั่น..ไหว-
ค่อยออดอ้อนนัยความ .. ออกตามใจ
เพื่อร่วมไขว่คว้าบท .. เคย-อดออม
O สองแขนโอบรอบคอเข้าอออุ่น
เนียนเนื้ออ่อนอิ่มละมุนด้วยกรุ่นหอม
เมื่ออาวรณ์แรงถวิล .. คล้ายยินยอม-
ร่วมโอบรูปงามละม่อม .. ด้วยอ้อมทรวง
O สิ้นหนาว .. แม้นสายลม .. ยังพรมผ่าน
ด้วยเนื้อคราญอุ่นแสน .. กับแหนหวง-
ของอ้อมกอดร้อนผ่าว .. จนหนาวปวง
ยากพัดผ่านพ้นล่วง .. แรงห่วงใย
O ใกล้ยิ่งแล้ว .. แก้มอิ่มเนตรพริ้มหลบ
เพียงพอจบอุ่น-ร้อน .. ผู้อ่อนไหว
รองรับเถิดไมตรีผู้มีใจ
จะโหมอุ่นโอบให้ .. ห้วงใจจำ
O อุ่นเถิดแม้น .. ปอยปลิวแห่งริ้วหนาว
จะหล่นพราวพอกพื้นทั้งคืนค่ำ
ปรารมภ์อันหอมกรุ่นจักหนุนนำ
เข้าแอบอำย้ำอุ่นให้หนุนนอน
O โอละเห่ .. กล่อมเกลี้ยง .. ผู้เดียงสา
อยู่นิทราอุ่นขวัญในบรรจถรณ์
เพลงจะขับแผ่วเบา .. คอยเว้าวอน
กระซิบอ้อนริมหูให้รู้นัย
O ว่า-อกหนึ่งอาวรณ์เกินผ่อนแล้ว
กับเสียงแผ่วออดอ้อน .. เกินผ่อนไหว
เจ้าอ่อนเอย .. อุ่นอายเช่นสายใย-
เจ้ารัดไขว้ผูกขวัญพี่-พันธนา
O เถิด-อย่าร้าง .. คอคล้อง .. ด้วยสองแขน
อย่าคลอนแคลนแรงหวง .. ความห่วงหา
ทุกค่ำคืนก่อนสนิทในนิทรา
หวังใครหนึ่ง .. เหว่ว้าตั้งตาคอย-
O ให้โอบอุ้มรูปเยาว์ .. คลอเคล้าอยู่
ผ่านนัยชู้รุมเร้า .. ลบเหงาหงอย
ตระกองรูปจบแก้มแต่งแต้ม .. รอย
จน .. ละห้อยห่วงเห็น .. ไม่เว้น-วาง
O หมายนิทราดวงขวัญ .. จะฝันใฝ่
ร่วมอาลัยเชิงชู้ .. จนตรู่สาง
ละเมอคำเรียกร้อง .. จบสองปราง
ขดสรรพางค์อ้อนอยู่ .. อย่ารู้ไกล
O เมื่อแสงฟ้าฉาบล้อม .. ละม่อมหน้า-
สองนัยน์ตาจักปลาบจนวาบไหว
โน้มรูปลงเฝ้ากระพริบ .. กระซิบนัย-
จงอย่าให้อุ่นอาย .. นั้นคลายลง
O จึงอรุณแรกวัน .. ของวันนั้น
คล้ายไหวหวั่น .. ร้อนรุม .. และลุ่มหลง-
จะร่วมน้อมแนบขวัญ .. อย่างบรรจง
เพื่อโสรจสรงรสสุมาลย์ .. ที่ผ่านรอ
O ก่อนสายหยุดสุดสิ้น..ปวงกลิ่นหอม-
อวยกลิ่นพร้อมอาวรณ์ .. ออดอ้อน-ขอ
ลมแผ่วผ่านโลมเร้า .. คนเคล้าคลอ
หอมนั้นพอหยุดสิ้น .. ทุกกลิ่นมาลย์
O เมื่อสายหยุด .. หยุดกลิ่นแต่สิ้นสาย
อีกรูปกายก็พรั่งพร้อมความหอมหวาน
โอภาสสูรย์แต้มฟ้า .. เหมือนว่า-นาน
ก็ชั่วคราญโถมร่าง .. หล่นกลางทรวง !

https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=10-2014&date=31&group=11&gblog=597