...แสงสว่าง พร่างส่อง ตามร่องฟ้า
ยามฝนซา นภาปลุก ใจสุขซึ้ง
อบอุ่นไอ อวลอาบ ทาบตราตรึง
อารมณ์เริ่ม เคลิ้มถึง หนึ่งคนไกล...
...ผิวก้อนเมฆ ขาวอ่อง ผ่องแสงจับ
งามระยับ รับประดา นภาใส
ภาพเจิมจัด อัศจรรย์ ขวัญพิไล
ห่มห่อความ หมองไหม้ ให้สุขชวน...
...ฤๅฟ้าโปรย ทิพย์ปราย กระจายสาด
เผยผงาด วาดแวว เพริศแพรวสวน
สานภิรมย์ พรมพา อุรารวน
ใคร่รัญจวน ครวญถึง หนึ่งชายเดียว...
รัตนาวดี
นภาพราย ฉายฉาบ อาบแสงฉาน
ฝนซาผ่าน ม่านหมอก ออกฟ้าเขียว
ปุยเมฆขาว พราวผ่อง เป็นร่องเรียว
ลอยลมเลี้ยว เกี่ยวรับ ซับอุ่นไอ
คำรำพึง ถึงใคร ให้ฝากฟ้า
แหวกเมฆา พาพ้น ถึงคนใฝ่
แม้ข้ามกาล มาถึง คงซึ้งใจ
รักฟันฝ่า ฟ้าไกล มอบให้กัน
ได้ยิ้มรื่น ชื่นสม ภิรมย์ร้อย
คุ้มค่าคอย คำนึง รำพึงฝัน
เมื่อฝนซา ฟ้าสวย ด้วยตะวัน
ส่องแสงพราว รับขวัญ อันรื่นรมย์...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
