(อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑)

แค่แมลงวัน

สุดแสนคนึงครุ่น       จิตวุ่นซะจริงหนอ
หากช้าจะบ้าบอ        สตินั้นสะบั้นไป

หมายพบพินิจลักษณ์   พิศพักตระนงไพร
สุดหล้าก็คลาไคล      ผิวะเห็นสุกัลยา

แม้เสี้ยววินาที          อุระพี่ก็ปรีดา
ดั่งทิพย์ธารา           สละฟ้าถลาดิน

ใช่หวังจะคลอเคล้า    สริร์เจ้ายุพาพิน
เพียงอยู่สถิตย์จินต์    ก็ระรื่นและตื้นตัน

ขอซอกพธูแด           กวะแค่แมลงวัน
ให้พี่สฤษฎ์สรรค์        วทะเพ้อเสนอนาง     (๕๑๑)     

ศรีเปรื่อง
๙ พ.ค. ๒๕๕๖