Re: ~มาทำไม? ให้อายบ้านนา~

ผิดไปแล้ว อภัย ให้ฉันด้วย
เพราะคนสวย หลงรูป ทำไงได้
เขาทั้งรวย ทั้งเก่ง คอยเอาใจ
จึงหลงใหล ได้ปลื้ม ลืมบ้านนา

ณ ที่เถียง นาน้อย คอยหาเจ้า
กลุ้มฤทัย ดวดเหล้า เศร้าหนักหนา
โถ่พี่เอ๋ย ตัวน้อง หมองอุรา
วันเวลา จำพราก จากกันไกล

อยากกลับไป หาพี่ นี้แทบแย่
ช้ำดวงแด เกินแก้ แลไฉน
น้องโดนทิ้ง เขาเลว ยิ่งกว่าใคร
ช่วยดามใจ น้องด้วย ช่วยเป็นทาน

เพราะความง่าย ถูกชาย เขาทอดทิ้ง
หวั่นจริงจริง แม่หม้าย หลายขนาน
น้องละอาย กลืนกล้ำ ช้ำดวงมาลย์
โปรดสงสาร ด้วยเถิด เกิดผลบุญ
พันทอง

บ่หลู๋โตน ไผดอก..สิบอกไห่
บ่อาลัย จั๊กน่อย ใจข่อยขุ่น
มันพังเพ เซล่ม สมคำอุน
ยามเจ้าหุน หันห่าว บ่ตาวคืน

ไปเหมิดเมือก เกลือกแล้ว จังแจวกลับ
เขาฟันยับ นับแผล แลเป็นหมื่น
หน้ากะแหล่ แผลกะเนา เจ้าเป็นผืน
ยามลุกยืน เฟือไม้ ไผสิเอา

ให่กลับไป บ้านก่อน บอนเจ้ามา
อย่าหัวซา อ้ายหมาย ตายอย่าเผา
เก็บแต่ทุกข์ ซุกฝาก บ่อยากเดา
ข่อยกับเจ้า คือสิหาง ทางสิไป

จังจบสิ้น กันสา หล่าอีนาง
เจ้าเลือกทาง ห่างแล้ว วาแนวใด๋
สุขคือเจ้า เศร้าคืออ้าย บ่หมายใจ
ลืมอาลัย ไปสา อ้ายลาก่อน.. ร้องไห้งอแง

"บ้านริมโขง"