พอสิ้นไร้ ปรนเปรอ เธอก็ทิ้ง
โอ้ใจหญิง  ทำได้  ไม่อายหมา
ไยถึงลืมเลือนกัน เมินสัญญา
กลับวาจาครั้งเก่า เผามันลง

คนไม่รัก อยู่ไป คงไม่รัก
เมื่อความภักดิ์ผุยุ่ยเป็นผุยผง
มิเหลือเศษสมานประสานทรง
เจตจำนงคือจากยากจะทาน

ไปเถอะไป ไปดีไปมีใหม่
ตามที่ใจเรียกร้องก้องกู่ขาน
สุดแต่เธอวาดหวังดังต้องการ
อธิษฐานขอให้ไม่กลับมา

Orion264/มือขวา/บูรพาทรนง

16/6/2566