คงเป็นเพราะบุพเพสันนิวาส
ที่ประสาทรักแท้ให้แผ่ซ่าน
สู่วิมานเมืองแมนแสนสำราญ
เพราะศีลทานเคยทำจึ่งนำทาง
แม้เจอะกันช้าไปยังไม่สาย
มอบใจกายเคียงคู่อยู่เคียงข้าง
จากคบกันฉันท์เพื่อนอย่างเลือนราง
ไปสู่ความไว้วางอย่างลงตัว
รสนิยมกลมเกลียวยามเกี่ยวข้อง
ความปรองดองสองเราจึ่งเข้าขั้ว
ความคิดเห็นตรงกันเข้าพันพัว
ดั่งดอกบัวแย้มบานสราญรมย์
รักแท้ย่อมเข้าใจในความรัก
ต่างฟูมฟักรักไว้มิให้ล่ม
มอบรักให้นางเดียวอย่างเกลียวกลม
ดุจดั่งพรหมชี้ทางสู่กลางใจ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
