บอกกับใจ ดวงช้ำๆ ว่าทำถูก
ที่หยุดปลูก ต้นรักกัน แม้หวั่นไหว
เปิดตามอง โลกความจริง สิ่งเป็นไป
เราเป็นใคร จะไขว่คว้า เธอมาครอง

หนึ่งในร้อย ที่เพรียบพร้อม ห้อมล้อมอยู่
คือเนื้อคู่ คนที่ฝัน มั่นรักสอง
ดีแล้วหล่ะ จบแบบนั้น ตามครรลอง
สุขได้มอง เธอสมหวัง ที่ตั้งใจ

มีแค่ใจ กับความรัก มักไม่พอ
คิดสานต่อ อนาคต ให้สดใส
ความสามารถ ฉันไม่ถึง จึงเข้าใจ
หลีกทางให้ พร้อมยอมรับ กับชะตา

ทำถูกแล้ว ที่เลือกเขา เก่าอย่างฉัน
ไม่มีวัน เทียบเขาได้ หายกังขา
ดูแลเธอ ได้ไม่เท่า คนเข้ามา
เธอระอา กันกี่ครั้ง ยังจดจำ

คำสุดท้าย ขออวยพร ก่อนต้องจาก
ฉันขอฝาก ความยินดี ก่อนหนีช้ำ
ชาตินี้ฉัน คงต้องไป ชดใช้กรรม
ยอมรับคำ ว่าอกหัก รักถูกลืม

@ มุมั่น จะจาร จะขับขาน
พระธรรม สาดแสงฉาน
สว่างไสว

@ มุมั่น สยบ ผยองภัย
ขจัด "ตัวกู"ไซร้
สงบ นิรันดร์

ความเกรงใจให้เกียรติกันมันหดหาย
ฉันกลับกลายเป็นคนโดนบ่นว่า
หรือเพราะฉันขาดรายได้ไร้ราคา
ต้องก้มหน้ารับการกระแทกใจ..(ใช่หรือเปล่า)

เธอแรงมาฉันแรงไปแล้วใครเจ็บ
จำต้องเก็บอารมณ์สุดข่มไหว
เธอแรงมาฉันรับหมดกดลงไป
จะทนไว้ไม่โต้ตอบปลอบใจตน
 

@ ทุกวัน มั่น"ตั้งสติ"
.....ไตร่ตรอง
ใช้ชีพ ธรรมครรลอง
.....โอบเอื้อ
ฤ ปล่อย กิเลส ครอบครอง
.....ผยองจริต
เพียงร่ำ ฤๅ กระทำ เกื้อ
.....ชีพใช้เหมาะสม

@ ปัญญาคมขจัดร้าย
.....เลวทราม
ไป่ปล่อยกิเลสลุกลาม
.....รุ่มร้อน
ธรรมปฏิบัติทุกยาม
.....ยั้งหยุด  ทุกข์นา
ร้องร่ำกึกก้องสะท้อน
.....ทั่วหล้าธรรมไสว

ไม่ลืมบ้านกลอนไทยไม่ลืมฝัน
สายสัมพันธ์วันเก่าเฝ้าโหยหา
สมาชิกหลายรุ่นหลายเวลา
ต่างเข้ามาต่อกลอนเกือบทุกวัน

เมื่อเก๋าไปใหม่มาไม่ขาดสาย
เพื่อนมากมายมอบไมตรีสร้างสีสัน
แต่สุดท้ายเฟสบุ๊กพรากเราจากกัน
เธอกับฉันจึงห่างไกลไม่เหมือนเดิม

เคยพยามชักชวนเพื่อนมาเยือนบ้าน(กลอนไทย)
แต่ป่วยการเพื่อนหายไม่ฮึกเหิม
แม้นแต่งกลอนงอนง้อรอเพื่อนเติม
สิ่งที่เพิ่มคือความเหงาไม่เข้าใจ...

 

@ กายใจ ใฝ่ฝ่า ฟันกิเลส
ฟุ้งเหตุ แห่งทุกข์ ซุกเฟ้อแฝง
"รัก"ฝัน "ปัน"ฝึก เมตตาแสดง
แจงมาก ฝากงง ฟูกงกรรม

@ "จักรี" พระโปรด ธ สุข(ะ)ศานต์
สิริฉาน ประเจิดไทย
บ้านเมือง ธ ทรง ทะนุไสว
มน(ะ)น้อม ระลึกคุณ