จักรวาล เวิ้งว้าง กว้างไพศาล
โลกปาน เม็ดทราย บนชายหาด
มนุษย์ ดุจฝุ่น จุลชาติ
มิอาจ คาดเคียง แม้เพียงคิด
แต่ใจ มนุษย์ สุดลึกล้ำ
ซุกงำ ความหวัง ทั้งดวงจิต
รวนเร เฉไฉ ได้รอบทิศ
วิปริต ติดตัว ชั่วอายุ
ใจคน มิเคย ทนเฉยนิ่ง
เก็บสิ่ง ชื่นชม ถมบรรจุ
ไม่ยอม เอมอิ่ม ยิ้มบรรลุ
ปะทุ พร่ำเพรื่อ ดังเชื้อไฟ
ใจคน พิกล ปนเร้นลับ
ซ้อนซับ ยุ่งยิ่ง กว่าสิ่งไหน
ซ่อนพลัง พรั่งพรู อยู่ภายใน
เคลื่อนไหว เร็วรวด เกินยวดยาน
ใจคน ถึงแม้ แค่กำปั้น
แต่มัน แฝงฤทธิ์ ผิดสัณฐาน
เปรียบความ วิศิษฏ์ พิสดาร
จักรวาล เหนือหยั่ง ยังแพ้ใจ
สุนทรวิทย์
อันใจคน วกวน เหมือนน้ำเชี่ยว
หมุนเป็นเกลียว ยิ่งกว่า พายุไหว
ทั้งสับสน วุ่นวาย หน่ายฤทัย
จักหาคน จริงใจ นั้นไม่มี
ตีสองหน้า ท่าทาง วางอำนาจ
อเน็จอนาถ บางครั้ง ยังจู้จี้
เห็นเมื่อไร หมั่นไส้ แทบทุกที
เบื่อเหลือเกิน ทำไงดี มิอยากฟัง
สุดเหนื่อยหน่าย บ่นทำไม ให้ปวดหัว
มีดหมองมัว หม่นไหม้ ไร้ความหวัง
เกิดหมกมุ่น ครุ่นคิด หวิดจะพัง
ต้องมานั่ง ทบทวน ป่วนนอารมณ์
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
