เมื่อชีวิตบั้นปลายไม้ใกล้ฝั่ง
ร่างผุพังสังขารผ่านทุกข์เข็ญ
อยู่ในโลกเงียบเหงาทุกเช้าเย็น
จึงได้เห็นอนิจจังอนัตตา

ไร้ตัวตนบนโลกที่โยกไหว
ไม่มีใครมองเห็นให้คุณค่า
บทชีวิตซ้ำซ้ำแบบธรรมดา
ว่างก็มาผ่อนคลายร่ายบทกลอน...