...เห็นหนุ่มสาว เกี่ยวก้อย เดินร้อยจิต
มองตามพิศ จินตนา คราตอนบ่าย
สมมุติเป็น เธอฉัน นั้นเคียงกาย
เดินเกี่ยวก้อย ชมควาย ท้ายทุ่งนา...
...แต่ยามนี้ ที่ท้อ รอตอนสาย
ไร้พี่ชาย เดินเคียง คอยเถียงว่า
ไร้วี่แวว แล้วจิต ยิ่งคิดครา
เจ้าทุยเดิน มาหา มองตาซึม...เฮ้อ!
รัตนาวดี
เธอยังดี มีทุย ลุยเคียงข้าง
ฉันนี่ซิ อ้างว้าง ต้องนั่งขรึม
เหมือนบ้าใบ้ บ่นเพียง เสียงงำงึม
อีตามทึ่ม คนไหน ไม่มีมอง
สงสัยว่า ตาถั่ว มืดมัวหม่น
จึงไม่สน คนช้ำ ระกำหมอง
ไม่มาปลอบ มอบรัก สมัครครอง
ปล่อยให้ต้อง ดายเดียว เปลี่ยวฤดี.......เฮ้อ..
"สุนันยา"
ฉันนี่ซิ อ้างว้าง ต้องนั่งขรึม
เหมือนบ้าใบ้ บ่นเพียง เสียงงำงึม
อีตามทึ่ม คนไหน ไม่มีมอง
สงสัยว่า ตาถั่ว มืดมัวหม่น
จึงไม่สน คนช้ำ ระกำหมอง
ไม่มาปลอบ มอบรัก สมัครครอง
ปล่อยให้ต้อง ดายเดียว เปลี่ยวฤดี.......เฮ้อ..
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
