ฤดูกาลหมุนกลับมาอีกครั้ง

เหมือนภาพที่แอบฝังของเราครั้งก่อน

กี่ฝนที่โปรยสาย ผมที่สยายเปียกปอน

กี่หนาวที่สั่นคลอน ไม่รู้กี่ร้อนที่เวียนวน

ฉันยังเห็นสายหมอกที่หยอกเย้า

รวมเป็นภาพสองเราทุกแห่งหน

มือที่เคยเดินจับ ไหล่ที่อิงหลับจนหัวชน

สายหมอกที่พร่าหม่น ยังฉายภาพจนมันชัดเจน

แสงอาทิตย์ที่ปลายฟ้า

ยังคงลอยหน้าลอยตาโดดเด่น

เธอเคยบอกไม่มีแสงไหนสวยได้เท่าแสงเย็น

วันนี้ฉันยังมองเห็นสองเรานั่งเล่นใต้ดวงตะวัน

รู้ไหมเสียงฟ้าที่เธอเคยวิ่งหลบ

ยังดังได้ไม่เคยกลบเสียงเธอกับฉัน

กี่ฤดูที่หมุนครบ กี่คำว่าจบจนกลายเป็นนิรันด์

แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ฤดูกาลไม่เคยหมุนฉันไปจากเธอ