แม้เข้าสู่ประตูเมรุ..เห็นดีแน่
เป็นสิ่งแท้จีรังของสังขาร
จะวันนี้..พรุ่งนี้..หรือวันวาน
ไม่ว่าผ่าน ที่ไหนมา..มุ่งหน้าไป
ก่อนจะเดินถึงจุด..ที่สุดท้าย
มองความหมาย..ตัวเรา มีเท่าไหร่
จะยอมหมดเวลา..มาพิไร
ทุ่มกายใจ..เพื่อหนึ่ง ซึ่งสิ่งลวง
รู้ว่ารัก..โกรธ..หลง มิคงอยู่
ไยเพียรสู้ไขว่หามาแหนหวง
กาลหมุนวน คนหมุนจังในทั้งปวง
คืน..วันล่วง พรุ่งนี้..ก็ดีเอง
แซมค่ะ
ไม่กล้าหวานมากแล้วค่ะ.. เหนียวเหนอะหนะไปหมดแล้ว..ว..ว.. 
อ้อ..ขออภัยที่ตกสัมผัสด้วยค่ะ....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
