ณ ที่ใดดวงใจไม่ไหวหวั่น
ขอฝ่าฟันอุปสรรคและขวากหนาม
ถึงสิ้นชาติวาสนาชะตาทราม
จะฝากนามโลกให้รู้กูก็ชาย
ณ ที่นี้ไร้ญาติและขาดมิตร
ยังก็แต่บ่าวสนิทพิสมัย
เสมอเพื่อนเสมือนญาติไม่คลาดไกล
เป็นเพื่อนตายเคียงกูคู่ชีวา
เพชรพระอุมา ตอน ดงมรณะ3 หน้า974
เป็นอีกบทหนึ่งที่อ่านแล้วเศร้าสะเทือนไปถึงความรู้สึก ผมชอบกลอนบทนี้มาก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
