เป็นบทกลอนที่ได้มาจากหนังสืออ่านนอกเวลาพุทธศาสตร์ปริทัศน์ ชุด"คู่มือชีวิตสำหรับเยาวชน"
เขียนโดยผู้ช่วยศาสตราจารย์ นภาจรี  นำเบญจพล  นำมาจากหนังสือหน้า 233
เป็นบทกลอนที่อ่านแล้วทำให้เข้าใจความรักได้อีกเยอะเลย


"อติจิรัง นิวาสะนะ ปิโย ภะวะติ อัปปิโย"
เพราะอยู่ด้วยกันนานเกินไปคนที่รักมักหน่าย

รักเยาว์วัย...ใสซื่อ...บริสุทธิ์
เปรียบประดุจ...สีชมพู..ดูอ่อนหวาน
เมื่อสิ้นนา...หน้าแล้ง...จึงแต่งงาน
อยู่กันนาน...หลายปี...สีเริ่มจาง

สิบห้าปี...ที่ผ่าน...ทำงานหนัก
ขาดรสรัก..สดสี...ที่เคยสร้าง
ความรักจึง...เหลือแบบเพื่อน...แต่เลือนลาง
ชมพูพราง...ลบเลือน...ไม่เหมือนเดิม

อยู่กันนาน..เกินไป...รักจึงหน่าย
ขาดรสกาย...กามคุณ...มาหนุนเพิ่ม
จะพูดจา..ก็ตัดคำ...คอยซ้ำเติม
ชังมาเสริม...สร้างส่ง...สงครามเย็น

สีชมพู...ดูเลือนราง...เป็นด่างสี
จุดดำที่...แต่งแต้ม...ระแวงเห็น
เริ่มเปลี่ยนแปลง...จากสี...ที่เคยเป็น
ประจักษ์เช่น...พุทธพจน์...บทพระธรรม

                                                                        นภาจรี