เส้นทางเดินชีวินมิสิ้นสุด
ฉันสะดุดเพราะเผลอ..เจอทางเบี่ยง
หวังมีคนคู่คิดสนิทเคียง
จึงลำเอียงเข้าข้างว่าช่างงาม
ความมุ่งมั่นจะบึ่งให้ถึงยอด
ไปไม่รอด..ริลองการมองข้าม
ไม่ศึกษาทางเบี่ยงแล่นเสี่ยงตาม
มันคือความเสียเวลา..น่าจะเป็น
ถ้ายอมรอถึงกลางตรงทางแยก
เลี้ยวเพื่อแลกซ้ายขวาเมื่อมาเห็น
นั่นคือการต่อรอง..สองประเด็น
ไปถึงเย็นหรือสาย..จุดหมายเดิม
ต้องยอมรับทางเบี่ยงความเสี่ยงสูง
ไร้เพื่อนฝูงเกี่ยวข้อง..ฉลองเฉลิม
สู้ปรับตัวสับรางที่วางเติม
หวังจะเจิมเส้นใหม่ยิ่งใหญ่พอ
แต่.เริ่มท้อการต่อสู้..อยู่กับที่
เห็นแต่ซี่ลวดหนามกับสามขอ
ขอให้อยู่/ขอให้ทน/ขอให้รอ
เคยป้อยอฉันไหม?...ขอให้รัก
สู่ทางเดินชีวิตที่ผิดแผน
สองขาแขนเริ่มเปลี้ยเหมือนเสียหลัก
จะไปต่อ..ก็แว่วเสียงว่าเสี่ยงนัก
จะแปรพักตร์ก็เหนื่อยอ่อนค่อนชีวิต
......๑๐๙๑๓........
.ไปกรอกทราย..มาครึ่งวันแล้วฮะ/วิจารณ์หน่อยค่ะ.วางอุปมา-อุปมัย..เข้าเรื่องมั๊ยเอ่ย?(ก็แค่อยากเขียน)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
