อยากบอก สั้น สั้นเพียงว่า
ที่เธอกล่าวมาทั้งหมดนั้น....ใช่
ความว่างเปล่าที่มัวแต่จินตนาการ บนเส้นทางเดินเพลิดเพลินใจ
และมัวแต่ฝากความคิดถึงให้ใครต่อใคร ไม่ใช่ผ่านพระจันทร์...แต่ลั่นวาจา..ผ่านดาว
ใช่..ใช่..ฉันเหมือนคนเพ้อเจ้อ..
ที่มัวแต่ละเมอเพ้อพก...งันงกอยู่ในค่ำคืนอันเหน็บหนาว
แอบฝันเห็น ใบหน้าซึ้งซึ้ง..นึกถึงทุกคราว
แท้หัวใจร้อนผ่าว..ตะกายดาวไม่ถึงสักครึ่งของปลายทาง..
ฉันรู้ความหมายของคำที่เธอบอกกล่าว.....ใช่
รู้ว่าความรู้สึกภายในนั้น..อ้างว้าง
เมื่อถึงยามที่ต้องทำใจปล่อยวาง
มันช่างทรมาณ..แต่ต้องผ่าน..และต้องใช้ชีวิตเพื่อเติมเต็ม..กำลังใจ
ใช่...ฉันเชื่ออย่างนั้น
รการตติ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
