ฉันมีเพื่อนหญิงชายได้คบค้า
ร่วมสนุกเฮฮาประสาเพื่อน
ไม่นึกฝันวันลาจะมาเยือน
มิมีสิ่งบอกเตือนให้รับรู้
แต่ละคนมีสิทธิ์คิดแตกต่าง
ควรหรือมีบาดหมางสร้างมาสู่
แต่ละคนอัตตาพาตัวกู
ฉันยืนอยู่ตรงกลางมิข้างใคร
ฉันรับฟังทุกคนและทุกเรื่อง
เพื่อนขุ่นเคืองซึ่งกันฉันมิไหว
ยอมรับว่าฉันนี้มีเสียใจ
จะมีไหมเพื่อนยอมประนอมกัน
คนละครึ่งบรรจบพบทางออก
มิใช่บอกถมทับเอากับฉัน
ต่างคนต่างตะบึงดื้อดึงดัน
ถ้อยคำนั่นใครล่ะคนรับฟัง
ไม่สนุกสุขใจในสิ่งเกิด
ที่เลยเถิดวงกว้างสร้างอีกฝั่ง
ทำไมล่ะทำไมอะไรบัง
ต่างคนนั่งไตร่ตรองทั้งสองคน
ฉันอยากเห็นเพื่อนยอมประนอมจิต
เป็นมิ่งมิตรกันไปไม่หมองหม่น
เรื่องบางเรื่องยอมได้ให้อดทน
อย่าถือตนถือศักดิ์ให้หนักเกิน
"กานต์ฑิตา"
๒๙ มกราคม ๒๕๕๗
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
