ย่างปลายฝน ต้นหนาว เจ็บร้าวผิว
สายลมปลิว พลิ้วกรีด ดั่งมีดเถือ
ถึงแผลแปลบ แสบชา เหมือนทาเกลือ
ขออย่าเบื่อ เชื่อใจ ในสายลม
คล้ายคำเจ้า เย้าเหน็บ ให้เจ็บปวด
ถึงร้าวรวด ปวดอุรา ก็สาสม
ลิ้นกับฟัน นั้นคู่ เคียงชู้ชม
แม้ระบม ขมนิด อย่าคิดเคือง
สายลมปลิว พลิ้วกรีด ดั่งมีดเถือ
ถึงแผลแปลบ แสบชา เหมือนทาเกลือ
ขออย่าเบื่อ เชื่อใจ ในสายลม
คล้ายคำเจ้า เย้าเหน็บ ให้เจ็บปวด
ถึงร้าวรวด ปวดอุรา ก็สาสม
ลิ้นกับฟัน นั้นคู่ เคียงชู้ชม
แม้ระบม ขมนิด อย่าคิดเคือง
จวบรุ่งแจ้ง แสงอุษา มาทาทาบ
มิทิ้งคราบ น้ำตา ยันฟ้าเหลือง
นึกไม่ออก บอกได้ไหม ไยขุ่นเคือง
นี่มันเรื่อง อะไร ไหนบอกที
จากวันเดือน เคลื่อนคล้อย เฝ้าคอยนับ
รอหวนกลับ มาหา อย่าล้าหนี
หรือพี่ชาย มายมาก หลากสตรี
ตัวน้องนี้ คอยหวัง ยังเหมือนเดิม
มิทิ้งคราบ น้ำตา ยันฟ้าเหลือง
นึกไม่ออก บอกได้ไหม ไยขุ่นเคือง
นี่มันเรื่อง อะไร ไหนบอกที
จากวันเดือน เคลื่อนคล้อย เฝ้าคอยนับ
รอหวนกลับ มาหา อย่าล้าหนี
หรือพี่ชาย มายมาก หลากสตรี
ตัวน้องนี้ คอยหวัง ยังเหมือนเดิม
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
