อันความรัก ของแม่ นี่แท้ยิ่ง
เป็นรักจริง เกินใด ได้บ่งชี้
หากเปรียบได้ คงแก้วเก็จเพชรมณี
พิสุทธิ์ศรีล้ำค่า ประดับจินต์
มีมีสิ่ง ทำลาย ที่หมายพราก
รักแม่ฝาก ลูกยา พาถวิล
ขอบฟ้ากว้าง ยังว่าน้อย รักร้อยริน
จากชีวิน ของแม่ แค่เสี้ยวใจ
ทั้งชีวี พลีได้ เพื่อให้ลูก
สายใยผูก เพียงขวัญ ไม่หวั่นไหว
ปรารถนา คือสุข มอบลูกไป
ถึงแม่ทุกข์ ยอมได้ ในดวงมาน....
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
