ความหวัง...ครั้งสุดท้าย

เสียงจิ๊บจิ๊บร้องเพียก...เรียกหาแม่
กลัวแทบแย่...แม่หนูอยู่ที่ไหน
มองอาทิตย์อัสดงลับพงไพร
แม่ทำไมไม่หวน...ด่วนคืนรัง

ชะเง้อหารอแม่...แต่ไม่กลับ
ตะวันลับ...ทิวไม้ด้วยใจหวัง
หนูกับพี่พร้อมเพรียง...ส่งเสียงดัง
เรียกหลายครั้ง...หวังให้แม่ได้ยิน

หรือตกบ่วงนายพราน...เฝ้าผลาญฆ่า
ทำเพื่อสาสมใจ...ทำลายสิ้น
ใช้อาวุธฉุดคร่าล่าชีวิน
ชีพแม่สิ้นหรือไร...ไม่กลับมา

(แม่นก)
ยินลูกร้องก้องป่า...น้ำตาร่วง
เพราะติดบ่วง...พรานเฒ่าเขาตามล่า
ปีกซ้ายเจ็บสะอื้นกลืนน้ำตา
เหลือปีกขวาคือหวัง....ตั้งจิตไว้

พยายามฝืนบิน...ไม่สิ้นหวัง
กลับคืนรัง...ยังป่าถิ่นอาศัย
เสียงลูกร้องลั่นเสริมเติมแรงใจ
ฝืนบินไปหาเจ้า...เฝ้าบอกตน

(ลูกนก)
พี่จ๋าพี่แม่จ๋า...บินมาแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว...ปราบปลื้มลืมหมองหม่น
เหลือบไปเห็นปีกซ้าย..ไยชอบกล
เลือดเปื้อนปน...ปีกนั้นมันมากมาย

จึงเอ่ยถามเจ็บไหม... เป่าให้แม่
ตรงบาดแผล...ปีกซ้ายจะได้หาย
ตอนลูกเจ็บช่วยหนู...มิดูดาย
เป่าไปหลาย...สิบครั้งหวังเยียวยา

(แม่นก)
การกระทำเจ้ายื่น...ชื่นใจนัก
เพราะความรัก...ยิ่งใหญ่ในคุณค่า
ลืมความเจ็บป่วยนั้นในทันตา
ลูกรักษาบาดแผลแม่ทุเลา

---สะเลเต---