บางครั้ง เราก็ติดกับดักความคิดของตัวเอง
ด้วยมุมมองที่ว่า ความสุขคือการช่วงชิง
โลกคือการทรยศหักหลัง คือความสวยงามจอมปลอม
และการกลัวที่จะมองความจริงอีกแง่
กลัวที่จะเปลี่ยนตัวเอง ซึ่งนั่นเราเคยตีความการเปลี่ยนตัวเอง
ว่าคือการสูญเสียความเป็นตัวเองไป และคล้ายเป็นการถูกตบหน้า
แต่พอวันเวลาผ่านไป เราเองก็ได้รู้ โลกเปลี่ยนไปทุกวัน
ตัวตนของแต่ละคนนั่นด้วย ยิ่งกลัวที่จะเปลี่ยน กลัวที่จะเข้าใจ
โลกก็ยิ่งตบหน้าเราแรงขึ้น เพื่อให้เราได้ตระหนักถึงบางสิ่ง
ที่เราแสร้งทำเป็นลืม.. และหาเหตุผลที่แนเนียนที่สุด มาบอกว่าเราถูก
แต่นั่น บอกได้เพียงว่า เรามีหัวใจที่คับแคบ ความชาญฉลาดของเรา
กำลังจองจำเรา เล่นตลกกับเรา แต่ก็เพราะเราฉลาด จึงยากมากทีเดียว
ที่จะบอกว่า นั่นเป็นความคิดที่ทำร้ายตัวเราและคนรอบข้าง
และยากมากที่เดียว ที่เราจะมองเห็น และเข้าใจ หัวใจของผู้คน
เปิดใจ จัดการตรรกะที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง ฟังเสียงจากภายในอย่างสงบ
ท้ายที่สุดเราก็เห็นว่า.. ที่ผ่านมานั่นคือเราเข้าใจผิดมาตลอด
แล้วความเข้าใจถูกคืออะไร ถ้าอยากตามหาก็ตามหาต่อไปเถอะ
ถูกผิดที่ว่า สร้างนักบุญ สร้างคนบาป สร้างปมปัญหาเสียจนน่าเบื่อหน่าย
ให้ชีวิตที่แท้แย้มบานออกมา อย่างที่ไม่ตัดสินผิดถูกอย่างหวาดกลัว
ปล่อยให้หัวใจที่ขาดๆเกินๆเป็นของเขา ไม่เก็บมาเป็นของเรา
นั่นสบายกว่า แต่ไม่ใช่การเห็นแก่ตัว หรือปล่อยปะละเลย
เพียงแต่เข้าใจ ถึงบาดแผลและการเยียวยาที่แตกต่าง
เข้าใจ ว่าเราต่างก็ทำดีที่สุดกันทุกคน เท่าที่เราจะทำได้แล้ว
ยิ้ม ขอบคุณ และให้อภัย ลืมตามองโลกกว้าง ด้วยหัวใจที่อิสระ
ตรรกะเป็นแค่เครื่องมือ ที่เราใช้เพื่อช่วงชิง มันคับแคบ
ใช้หัวใจ สัญชาตญาณ ความรัก ความรู้สึกตัวนั่นเสียบ้าง
และใช้ชีวิตอย่าง 'ตื่นรู้' ต่อความจริง และความรักที่แท้นั่นด้วย
สักวัน เราจะเข้าใจมันได้ .. :D