ชื่อบทกลอน....ในความทรงจำ..ที่เลือก
ผู้แต่ง............พรายม่าน
ภาพมือเรียวรองซับดอกไม้สด
เมื่อหมาดรดหมดชุบอุปถัมภ์
แหละฟ้าเมินเมฆหล่นเป็นฝนพรำ
ผ่านประชิดบิดร่ำ เป็นน้ำตา
ราตรีเดี่ยวเกี่ยวกิ่งเริ่มทิ้งดอก
เหมือนช้ำชอกดอกโรยด้วยโหยหา
กาสะลองหมองไหม้กรากไกวคา
ราวจะคว้าหาไขว่สิ่งไกลลิบ
แม้แลกสิ้นวสุมธุรส
และสุขหมดบดขยี้ไม่มีหยิบ
หรือเลือดหลั่งร่างราดจนสาดซิบ
แลกดาราพร่าระยิบ ก็ยินดี
อยากจะตามเธอไปไกลฟ้านั่น
เพียงแต่หวั่นฝันใหม่จะไร้สี
เป็นมืดดำด่ำจรดอเวจี
ไม่รู้ที่ถี่หนบนเวิ้งวาร
ขอเทียบทุกข์เถ้าข้างอยู่อย่างนี้
กับความจำคล้ำคลี่ขจีขาน
แม้จะเติมเพิ่มใส่หทัยราน
ยังพอยิ้มอิ่มผ่าน ปีซานซม ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๓๐.๐๕.๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
