ให้ได้สุขดับเย็นไม่เปลี่ยนผัน
เพราะจิตเราดิ้นรนเป็นพัลวัน
มัวยึดนั่นถือนี่ไม่มีพอ
เราต้องมีสติเป็นที่พึ่ง
เป็นประหนึ่งเสาหลักหรือเรือนหอ
เพื่อจะนำสู่ปัญญาวิมุติต่อ
ได้เกิด อ้อ! เช่นนั้นเองบรรเลงไป
เมื่อเข้าใจตามจริงทุกสิ่งอัน
ย่อมเปลี่ยนผันเกิดดับย่อมสุกใส
ไม่ยึดยื้อถือมั่นในดวงใจ
ปล่อยวางไปได้พ้นสู่นิพพาน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
