ยินพี่พร่ำ พรรณนา หาคนอื่น
ใจสะอื้น อ่อนล้า มิกล้าฝัน
เค้าทำพี่จนเจ็บช้ำ ยังรำพัน
ยอมฝ่าฟัน พลีใจ ให้เพียงนาง
คนข้างกาย พี่ไม่แล แม้เพียงน้อย
ใครเล่าคอย เฝ้าห่วงใย ไม่เคยห่าง
ยามเจ็บป่วย ใครช่วยคลาย ให้เบาบาง
คนเคียงข้าง แต่นอกหัวใจ พี่ไม่แคร์
ชินกับตัก เคยนอนหนุน ว่าอุ่นกว่า
คนใกล้ตา แต่ไกลใจ ไม่แยแส
อ่อนเดียงสา คราเจอเขา เฝ้าตอแย
คนรักแท้ แต่กลับกลาย นอกสายตา
เคยใคร่ครวญ หวนคิดไหม ใครเค้าห่วง
บ่ได้ทวง บุญคุณใคร ที่..ไม่เห็นค่า
ความอาทร คงเลือนหาย ไปกับกาลเวลา
หมดวาสนา..แล้วชาตินี้..พี่ไม่มอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
