สมองว่างเปล่า....ราวไร้ฝัน
สมองว่างเปล่า....ราวไร้ฝัน
ไม่มีเธอ-ฉัน...มันขื่นขม
เขียนกลอนกลไป...ไร้อารมณ์
หมดสิ้นคำคม....จมน้ำตา
อ้างว้างเคว้งคว้าง...ร้างจุดหมาย
เหมือนเป็นแล้วตาย...คล้ายหมดค่า
รักหมดเยื่อใย...ไม่หวนมา
ฉันมาเพื่อลา...แล้วจะไป
อาจจะมองว่า...ไร้สาระ
มีคนชนะ..เป็นพระได้
ฉันเป็นนางมาร...ผลาญแพ้ใจ
ขอลาลับไกล...ใช่มา “ลา”
อิจฉาริษยา....นินทากัน
แสนจะตื้นตัน...มั่นคำด่า
ขอบคุณนะคะ...ที่กรุณา
ยังมีเวลา...มา...นึกถึงกัน
เธอจงพินิจ..คิดให้ถ้วน
เขียนกลอนกลล้วน...ควรสร้างสรรค์
ใช้ทางที่ผิด...คิดประชัน
มาคุยโวนั้น..มันไม่ควร
หทัยกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
