ฟังแล้วไม่อยากนิ่ง     ใจจึงวิ่งทุรนทุราย
อักษรจะกรีดกราย     และเริงร่ายจงลองดู

มองหน้าตาปริบปริบ  ขมุบขมิบนินทาครู
อะไรก็ไม่รู้               เขียนให้ดูมีชีวิต

เป็นแค่ตัวหนังสือ      จากน้ำมือเราลิขิต
แปลกจังลองนั่งคิด     มีชีวิตได้อย่างไร

ขอย้อนกาพย์กลอนเก่า   ยกมาเล่าให้เข้าใจ
ผู้รุ่นดรุณวัย                 จะได้อ่านพอผ่านตา

เรื่องเก่ามาเล่าใหม่        รำคาญไหมที่เขียนมา
เบียรเย็นเหล้าโซดา       ยกลังมาขออภัย    

อ่านกลอนของท่านสุนทรวิทย์  ทำให้นึกถึงตอนเป็นเด็ก
บางท่านคงจำได้นะ  อ่านแล้วเหมือนเห็นภาพ  เหมือนได้ยินเสียง

ระฆังดังหง่างหง่าง   ฆ้องใหญ่กว้างครางหึ่งหึ่ง
กลองหนังดังตึงตึง    ตีกระดึงหงิ่งหงิ่ง
นักเลงร้องเพลงพลาง   ตรงหน้าต่างไขว่ห้างหยิ่ง
เอาหลังนั่งเอนอิง     มือถือฉิ่งตีดังดัง  ฯลฯ

แล้วก็  กาพย์พระไชยสุริยา (แม่กง)

       ขึ้นกงจงสำคัญ ทั้งกนปนกัน
รำพันมิ่งไม้ในดง
       ไกรกร่างยางยูงสูงระหง ตะลิงปลิงปริงประยงค์
คันทรงส่งกลิ่นฝิ่นฝาง
       มะม่วงพวงพลองช้องนาง หล่นเกลื่อนเถื่อนทาง
กินพลางเดินพลางหว่างเนิน

....บทนี้เคยเป็นอาขยาน

       เห็นกวางย่างเยื้องชำเลืองเดิน เหมือนอย่างนางเชิญ
พระแสงสำอางข้างเคียง
       เขาสูงฝูงหงส์ลงเรียง เริงร้องซ้องเสียง
สำเนียงน่าฟังวังเวง
       กลางไพรไก่ขันบรรเลง ฟังเสียงเพียงเพลง
ซอเจ้งจำเรียงเวียงวัง
       ยูงทองร้องกะโต้งโห่งดัง เพียงฆ้องกลองระฆัง
แตรสังข์กังสดาลขานเสียง
       กะลิงกะลางนางนวลนอนเรียง พระยาลอคลอเคียง
แอ่นเอี้ยงอีโก้งโทงเทง
       ค้อนทองเสียงร้องป๋องเป๋ง เพลินฟังวังเวง
อีเก้งเริงร้องลองเชิง
       ฝูงละมั่งฝังดินกินเพลิง ค่างแข็งแรงเริง
ยืนเบิ่งบึ้งหน้าตาโพลง
       ป่าสูงยูงยางช้างโขลง อึงคะนึงผึงโผง
โยงกันเล่นน้ำคล่ำไป