.jpg)
พ่อไร้งานการทำจำรักษา
เพราะกายาป่วยไข้ให้ปวดเศียร
พ่อไร้เงินส่งให้ได้พากเพียร
เพื่ออ่านเขียนต่อไปให้ตรองดู
เหมือนฟ้าผ่าพาฉันนั้นร้องไห้
ทำอย่างไรอยากเรียนอ่านเขียนอยู่
เฝ้าตรึกตรองลองคิดพินิจรู้
ฉันต้องสู้เพื่อตนเสาะหนทาง
เดินของานการได้ในวันหยุด
ดีใจสุดได้งานการก่อสร้าง
กรรมกรทำไปไม่ละวาง
หวังค่าจ้างเป็นค่าเรียนเฝ้าเพียรทำ
แสนดีใจได้เงินมากเกินคาด
สิบแปดบาทต่อวันฉันว่าหนำ
เสาร์อาทิตย์คิดไว้ไปประจำ
แล้วฉันนำเงินใช้ไปสร้างตน
แม้ปิดเทอมอย่างไรก็ไม่หยุด
หวังที่สุดค่าเทอมเริ่มอีกหน
เหนื่อยอย่างไรไม่ท้อขอสู้ทน
จะลำบนอย่างไรฉันไม่กลัว
สามปีกว่าผ่านไปทำได้ครบ
ฉันเรียนจบมอปลายคลายสลัว
อยากเรียนต่อแต่ต้องมองตนตัว
จนถ้วนทั่วคิดได้ฉันไม่เรียน
สล่าผิน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
