Re: คิดถึงคนบ้านกลอนไทย

ละเลงลายเสือกลอนตามอ่อนด้อย
อันต่ำต้อยทั้งกะใจมิใคร่ขรึม
อยู่นานมามิจืดจางรักร้างลืม
เศร้าหรือซึมแต่สุขสันต์ที่บ้านกลอน

ครั้งกระโน้นนานมากว่าห้าปี
มาฝากคำฉ่ำกวีบทอักษร
เสมือนลีกค์ระดับชั้นกานต์สุนทร
มาเป็นเด็กน้อย ผู้เร่ร่อน และเรื่อยมา

อันเรื่องกลอนเรานี้ก็แต่น้อย
หัดต่อถ้อยเรียนรู้สู่ภาษา
เคยหวังพบเพื่อนรักร่วมวิชา
จนได้มาพบกันที่แห่งนี้

แม้ไม่ใหญ่ไม่เล็กแต่ไม่น้อย
กำราบบ้านจนเรียบร้อยเป็นสุขขี
อยู่ต่อมาต่อมาอีกหลายปี
เพื่อนร่วมรุ่นก็หนีให้วุ่นใจ

เหมือนเราเรียนโรงเรียนปอขี้เป็ด
จะขืนอยู่ไม่รอดเล็ดน่าสงสัย
เหมือนกับเราเรียนซ้ำชั้นละอายใจ
จึงร่ำลาเร่ร่อนไปทั่วแผ่นดิน

แต่ครั้งหนึ่งหรือครั้งนี้หรือกี่ครั้ง
ใจก็ยังคิดครวญหวนถวิล
ถึงบ้านกลอน"ดอกกระเจียว"ได้โบยบิน
เพราะบ้านนี้เสมือนถิ่นกำเนิดนา

เจียวน้อยขอคาราวะทุกท่านด้วยความคิดถึงอีกหน ครับผม