สายธารสวยด้วยแสงแห่งสุรีย์

รัศมีเจิดจ้าใต้ฟ้าใหญ่

แต่ทิวรอบกรอบแผลกดูแปลกไป

ลำพงไพรใยเป็นแท่งแหล่งสัญจร

ประมงชนขนข่ายดูหน่ายหนัก

เหล่าคู่รักทักทายดูถ่ายถอน

ผู้เฒ่าแก่แคร่ไม้ที่ใช้นอน

ใยเปียกปอนอ่อนไหวดูคล้ายระทม

ข้าคนจรนอนพักยังหลักเมือง

ถนนเขื่องเลื่องนามที่น้ำถม

แลเคหะสถานหมู่บ้านจม

ฤาข้าห่มปมภวังค์ยังเลอะเลือน. . .




อรุณลับลาแล้วหรือไรเจ้าเอย

ก่อนคุ้นเคยคลอเคลียเข้าชิดใกล้

ทิวาวันเวียนวนว่ายเวียนไกล

นำปลีกไปเปล่าเปลี่ยวปานเดียวดาย

คิดถึงถ้วงทิวทองที่ทาบทา

จะลับลาร้างรอนแรมให้หลากหลาย

ดวงจันทร์แจ่มเจิดจ้าเจ้าย่างกราย

เปรียบเหมือนหมายมามอบมวลอุ่นไอ

สนิทเนาแนบนวลนภาแล้ว

ลมแผ่วแผ่วพัดพลิ้วพลิ้วปลิวสไว

คนจรจับจ้องจวนเจียนจะปลิ่มใจ

ฝากวรไว้ว่าวิเวกอย่าเสกนาน [




ถักร้อยถ้อยกวี. .รำพัน

ผันผ่าน. .คืนวัน. .อ่อนล้า

ฉันเพียงคนผ่านพ้นโลกมายา

ที่เกาะเกี่ยวอักษรา. .ถักสาน

เดียวดายกลางราตรี

ค ำ นึ ง ถึ ง วิ ถี ที่ ผั น ผ่ า น

เพียงคนจร. .วรได้แค่กังวาล

มิอาจผ่านม่านแหวกแทรก. .ถึงใจ

ฝากถ้อยพจน์วลีนี้ไปหน่อย

ถึงคนที่เคยคอย. .หวั่นไหว

คิดถึงนะ. .คิดถึงคนไกล

วันนี้หนาวหัวใจ. .ความอบอุ่นฉันไม่มี

เธออยู่ไหน. .ในคืนที่อ่อนล้า

ฉันเดียวดายใต้โลกมายาหนนี้

ไหนเล่าว่าจะเคียงข้างกันอย่างดี

ใยปล่อยให้ราตรี. .คนจรนี้ทรมาณ. ./center]