ชีวิตคือการพบและพราก ท้ายที่สุดเราต่างพบเพื่อลาจาก
การเดินทางของเราและเรา ที่เวียนวนมาพบกัน
ในห้วงมหรรณพอันว้าเหว่ เราต่างได้ทักทาย และโอบกอดกันและกัน
เป็นเพียงชั่วเสี้ยวแสนสั้น ที่เราได้อยู่ในชายคาเดียวกัน
เคยสบตากันเช่นอาคันตุกะ ปลอบโยนเราเสมือนมิตรแท้
และวันนี้เธอลาจากไปยังที่ที่เธอมา
ในยามฟืนฟอนแห่งชีวิตมอดดับ เราต่างหวนกลับคืน สู่ความว่างเปล่า
อาจทิ้งไว้ คือน้ำตาของผู้ยังอยู่ และเรื่องราวแห่งความสุขและโศก
ที่เธอ ฉัน เขา และอีกหลายคนจะจดจำ
เรื่องราวที่จะเติมเต็มช่องว่างของผู้ยังอยู่
เรื่องราวที่จะเป็นฟืนไฟในยามเหน็บหนาว
เรื่องราว ที่บอกเล่า ถึงสิ่งวิเศษ ที่เราได้รับ จากหัวใจของกันและกัน
ขอบคุณ ขอบคุณ.. ขอบคุณ คงหาคำใดเหมาะสมมากไปกว่านี้ไม่มีแล้ว
ขอบคุณ..

สวัสดีความตาย.. ตราบที่ฉันดำรงอยู่ ฉันจดจำเธอ