.jpg)
แม้ไม่มี วันไหน อภัยฉัน
จะลืมกัน นั้นไป ให้สิ้นสูญ
ก็ยอมรับ ซับน้ำตา อย่างอาดูร
คงพอกพูน คูณเศร้า อีกเท่าตัว
ความรักเรา เฝ้าประคอง ต้องสลาย
หมดความหมาย หายวืด มืดสลัว
เหตุผลหรือ คืออะไร ใจขุ่นมัว
ฉันทั้งกลัว ทั้งเศร้า ไม่เข้าใจ
พิมพิลาไลย.......เห็นดอกไม้ ที่แสนสวยช่วยประดับ
เห็นเขียนขับ ลำนำ คำขานไข
เห็นปรานี ที่หยิบยื่น จากหัวใจ
เห็นจะไม่ ลืมลง... ก็ตรงนี้
.......แม้จะไม่มีวัน ผกผันกลับ
แม้จะไป หายลับ กลับหลีกหนี
ยากที่ใจ จะกลับได้ ในชีวี
ใจเท่านั้น ที่ยังมี ความระทม
......ไม่มีวันที่จะคืน ฟื้นรักเก่า
เพราะสองเรา ต่างรับรู้ ผู้เหมาะสม
ไม่ใช่เราแน่แท้ มาแก้ปม
มีแต่ขม ผสมเศร้า เมื่อเราครอง
......จึงต้องจาก พรากไป ในชีวิต
เพื่อให้สิทธิ คิดสร้างทางสนอง
ตามแนวทางของตน บนครรลอง
ความเศร้าหมอง ของเธอฉัน คงบรรเทา...
เห็นเขียนขับ ลำนำ คำขานไข
เห็นปรานี ที่หยิบยื่น จากหัวใจ
เห็นจะไม่ ลืมลง... ก็ตรงนี้
.......แม้จะไม่มีวัน ผกผันกลับ
แม้จะไป หายลับ กลับหลีกหนี
ยากที่ใจ จะกลับได้ ในชีวี
ใจเท่านั้น ที่ยังมี ความระทม
......ไม่มีวันที่จะคืน ฟื้นรักเก่า
เพราะสองเรา ต่างรับรู้ ผู้เหมาะสม
ไม่ใช่เราแน่แท้ มาแก้ปม
มีแต่ขม ผสมเศร้า เมื่อเราครอง
......จึงต้องจาก พรากไป ในชีวิต
เพื่อให้สิทธิ คิดสร้างทางสนอง
ตามแนวทางของตน บนครรลอง
ความเศร้าหมอง ของเธอฉัน คงบรรเทา...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
