วันที่เราจากกัน
…..
ผมต้องใช้เวลาหลายนาที
เขียนคำที่หดหู่อย่างรู้สึก
เมื่อชีวิตแปรผันไม่ทันนึก
ราวบันทึกหมึกวาด-หยาดน้ำตา
เรียงลำดับความสำคัญไม่ทันถูก
กับการผูกเรื่องราวคราวอ่อนล้า
จนเม็ดฝนหล่นผ่านกาลเวลา
นาฬิกาหมุนเวียนเริ่มเปลี่ยนแปลง
…..
ผม-นั่งอยู่ตรงหน้าหายใจใกล้
ความรู้สึกหวั่นไหว-หัวใจแหว่ง
เหมือนถูกเฉือนเนื้อนิ่มโดนทิ่มแทง
ในมุมที่อ่อนแรงไร้แสง-เงา
คุณ-ทำให้คืนนั้นพระจันทร์เสี้ยว
ผม-นั่งอยู่คนเดียวอย่างเปลี่ยวเหงา
ต่างที่มา การมองของสองเรา
เกินคาดเดานิ่งเงียบ-และเยียบเย็น
…..
สายตาคุณชิงชังกำลังบอก
หมุดต่างตอกเสาปิด-สนิทเห็น
เมื่อคุณขีดเส้นตายหลายประเด็น
ผม-จึงเป็นคนช้ำห้วงคำนึง
…..
ไม่กล้าทักกล้าถามเมื่อยามจาก
เพียงเศษซากความรักความคิดถึง
อาจคุ้นเคยยึดถือการดื้อดึง
วันนี้จึงถามหา-แอบมาเยือน..!!
…..
ภาพจาก 2how.com
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
