๏ เนินดินนี้แลแทนพระแท่นแก้ว
หม่นเหลือแล้วดวงแดแม่ยอดหญิง
เครื่องปูลาดมิอาจหาระอาจริง
ย่ำค่ำยิ่งหนาวร่างน้ำค้างพราย”
     ๏ โอ้อกเอ๋ยทมยันตีนารีรัตน์
กายเหนื่อยล้าสาหัสและเพลียหลาย
ลงแนบชิดนิทรานิ่งมิติงกาย
แต่พระนลจิตวุ่นวายไม่หลับนอน
     ๏ นึกย้ำคิดโอ้เราผิดถึงพียงนี้
เสียธานีเคยสุโขสโมสร
ต้องแรมร้างห่างเหพเนจร
พลอยเดือดร้อนทมยันตีศรีสุดา
     ๏ ผลกรรมทำสร้างอย่างมหันต์
ทรมานนานวันในภายหน้า
ถ้ามิทิ้งยอดมิ่งขวัญกัลยา
ก็จักพากันอดสูมิรู้พอ
     ๏ พระครุ่นคิดจิตเป็นห่วงดวงสมร
แสนอาวรณ์จักแก้ไขไฉนหนอ
ได้จังหวะกลีมิรีรอ
เข้ามาก่อกวนจิตให้ผิดเพี้ยน