อรุณฉานเฉิดฉาย ณ.ปลายฟ้า
สาดแสงทองคล้องนภา พาใจหงอย
เมื่อวิถีแห่งรัก มักเลื่อนลอย
ฉุดใจน้อยคล้อยเคลื่อน เหมือนให้รอ
ลมหายใจบางเบา ที่เข้าออก
มันบ่งบอกว่าคิดถึง คนึงหนอ
ความห่วงใยในรัก ผลักเกินพอ
มันทดท้อเกินกว่าใจ ให้กล้ำกลืน
เสียงนกร้องก้องไพร ให้เซ็งแซ่
ความรักแท้ไร้เสียงขาน ให้พาลขื่น
เหมือนไม่มีที่แห่งใด ให้ก้าวยืน
อกสะอื้นยามตื่นมอง ท้องฟ้าไกล
เสียงเพลงเศร้าเคล้าน้ำตา เพลาเช้า
สายลมเบาบาดลึก เจ็บถึงไหน
ในห่วงหากลัดหนอง ทุกห้องใจ
มิเป็นไรเป็นเหตุผล คน..ยังรอ
bluesky
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
