พอสิ้นอ่อนล้าเมื่อยขาแข้ง
ได้แรงคืนกลับก็มุ่งมั่น
ฝ่าแสงแดดร้อนของตะวัน
จนถึงนายายจันทร์..ตาสมดี

พบตาอาหลานวงษ์วานญาติ
ยังสนิทบ่เคลื่อนคลาดจากก่อนนี้
นึกสงสารแต่ตาสมดี
เพิ่งสูญเสียคู่ชีวี..คือยายจันทร์

หลายปีดีดักที่จากถิ่น
คืนสู่แผ่นดินก็แปรผัน
ทั้งท้องถิ่นผู้คนเคยเห็นกัน
ต่างกันลับกับก่อนนั้น..เคยเป็นมา

พวกน้องนุ่งพุงโลขี้มูกไหล
ต่างแต่เติบใหญ่ไม่คุ้นหน้า
เขตุคลองหนองน้ำตามท้องนา
ล้วนแปลกหูแปลกตา..กว่าก่อนเดิม

ที่แปลงนาอาปลูกแตงถั่ว
พอให้ครอบครัวมีรายได้เสริม
อาศัยคลองงบรัฐฯขุดแต่งเติม
ดีกว่าเดิมเก็บน้ำได้ตลอดปี

ตามสองฝั่งคลองปลูกกล้วยต้น
บ้างออกปลีออกเครือพ้นเป็นหวี
เก็บกินเก็บขายได้ทั้งผลปลี
มีอยู่มีกิน..กันแบบพอเพียง

ต้นตะคร้อต้นเก่าแต่คราวเด็ก
ตัวเล็กเล็กเคยปีนที่หน้าเถียง
ยังตระหง่านลำต้นเอนเอียง
มดแดงร้ายก็เคยเสี่ยง..เก็บลูกตะคร้อกิน

เหม่อมองนึกภวังค์ถึงครั้งเก่า
เหมือนคอยปลุกเล้าจิตใจไม่สิ้น
สำนึกในไออุ่นคุณแผ่นดิน
ยังละมุนกรุ่นกลิ่น..อยู่มิเสื่อมคลาย

    จำได้ว่ากลอนทั้งหมด..เขียนตอนต้นปี2541...มันนานมาแล้ว