ไม่อยากเป็นคนที่ใช่ของใครหรอก
กลัวช้ำชอกตอกย้ำเวรกรรมเอ๋ย
รักเพราะความสงสารดวงมานเอย
จึงต้องก้มไม่ต้องเงยสุดเอ่ยคำ
คนที่ใช่ดั่งใจที่เคยคิด
เพื่อเป็นมิตรร่วมเรือนเพื่อนร่วมค่ำ
ในอุดมคติดำรินำ
คงชื่นฉ่ำชีวีเท่านี้พอ
แต่เวรซ้ำกรรมซัดเข้ามัดแขน
ตัดสินใจชั่วแล่นดั่งแขวนศอ
เกิดสงสารจับใจไม่รีรอ
เชิญเข้าหอห้องในด้วยใจเร็ว
เพราะสงสารจึ่งตาบอดไม่สอดส่อง
สิ่งบกพร่อง,ไม่ชอบ,ตกขอบเหว
อยู่ด้วยกันจึงรู้ทองคำเปลว
รักล้มเหลวแหลกลาญสุดทานทน
ไม่อยากเป็นคนใช่ของใครอีก
ขอหลบหลีกไปก่อนให้นอนก้น
ขอดูกันนานนานมิร่านรน
ขอรักคนที่ใช่ ถูกใจถึงจะเอา
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
