สูดโมงยามท่ามเช้าที่เบาเรียบ

วางใจเงียบเงียบก่อนเคยอ่อนล้า

นั่งทบทวนหวนคิดถึงเวลา

ที่รุดหน้าผ่าร้อนร้าวมายาวนาน

เกินไปไหมในชีวิตของมนุษย์

เมื่อถึงจุดยุตินิยามหวาน

ฝืนหรือเปล่าระหว่างเงาของวันวาน

ฤดูผ่านวันหนาวคงร้าวใจ

หยุดเสียทีดีไหมในวันนี้

เมื่อทางที่เดินต่อต่อไม่ไหว

ก็ควรหยุดหยุดเดินเผินเผินไป

ดีกว่าไร้เยื่อใยในรักกัน. . .

ฝืนต่อเพื่ออะไรในวันหน้า

เมื่อมันล้ากว่าจะเป็นเช่นดั่งฝัน

รักไม่ได้แต่ไม่ใช่ไม่รักกัน

ปล่อยเธอ-ฉันปล่อยรักนั้น"มันไม่จริง"