เธอสะบัด ตัดใย ไม่เหลือเส้น
เพราะฉันเป็น เช่นกา บ้าใบ้เปิ่น
จึงจำยอม จ่อมจม ก้มหน้าเดิน
นั่งบนเนิน ฟูมฟาย ที่ปลายนา
รพีกาญจน์
ณ เถียงน้อยปลายนากลางหน้าฝน
เหลือบเห็นคนไหวไหว..เอ๊ะ!! ใครหนา
ถามไม่พูด..ไม่บอก แค่กลอกตา
รึใบ้บ้า ไร้สำเนียง.. อ๋อ พ่อเลี้ยงรพีย์
ไปยังไง มายังไง..อ้ายเหนื่อยก๋า
แวะสูบยา..กิ๋นหมาก ทั้งฝากผี-
ฝากไข้ด้วยก็ไม่ว่า..เวลาน้องมี
เชิญอ้ายรพีย์พักใจ..ให้น้องดูแล
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
