อ่านชีวิต แสนเศร้า เฝ้ารันทด
อ่านไม่จด ไม่จำ พร่ำหวาดหวั่น
อ่านเวียนวน จนหมอง สองสามวัน
ฤทัยพลัน เหงาหงอย น้อยใจนัก
ไม่อยากอ่าน อีกแล้ว แนวชีวิต
เหมือนดั่งพรม ลิขิต ให้คิดหนัก
อยู่บนโลก โสภา บ้าตายชัก
คงเสียหลัก รักหน่าย มิถ่ายเท
อยากจะอ่าน บทรัก สักพันครั้ง
เผื่อจะมี ความหวัง ยังสนเท่ห์
อ่านหวานฉ่ำ หนำใจ ไม่รวนเร
สมคะเน ในรัก ปักฤทัย
จึงขออ่าน บทนี้ ดีชื่นชอบ
ด้วยอยากมอบ สี่ห้อง ปองได้ไหม
หากใครยัง ไร้คู่ รู้ทรามวัย
ขอมาเป็น เพื่อนใจ ได้ไหมเธอ
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
