เบิ่งตาเว็นยามแลงแสงอ่อนอุ่น
ยิ้มละมุนปลอบใจให้สุดฝืน
คิดถึงน้องคำหล้าบ่กล้ายืน
ย่านสิหมื่น(ลื่น)หกล้มเพราะลมลวง
เห็นอีเกิ้งดวงเสี้ยวเหมือนเคียวน้อง
ที่คอยจ้องเกี่ยวใจทุกข์ใหญ่หลวง
หลงฮักสาวคำหล้าบ่กล้าควง
ย่านตกบ่วงฮักคุดต้องมุดดิน
ส่งเสียงแคนแล่นแตรไปแหย่สาว
ใต้แสงดาวเดียวกันในวันศิล(วันพระ)
ฝากเสียงแคนลอยไปใจรวยริน
จงคืนถิ่นขอนแก่นหมอแคนคอย
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
