ขวานทองร้องทุกข์ บทที่ ๑๕ โรคสะใจ

โรคระบาดวาดลีลาคนแดนขวาน
เป็นโรคกาฬทำใจมืดมิดสลัว
เป็นโรคจากเชื้อร้ายในตนตัว
เป็นโรคชั่วกว่าไวรัสจัดถึงตาย

โรคสะใจสะสมจากเก็บกด
ถูกสะกดสะกิดใจให้มุ่งหมาย
สะเปะปะสะพรั่งพร้อมยอมวางวาย
หลงอุบายปลุกระดมอารมณ์คน

ทุกกำเนิดเกิดมาล้วนทุกข์เข็ญ
แต่ใช่เป็นข้ออ้างเป็นเหตุผล
ทำสะใจถือทิฐิทำพิกล
จลาจลป่นบ้านเมืองเคืองสังคม

เกิดมาจนใช่จนสิ้นทุกโอกาส
เกิดมาขาดใช่ไม่อาจเติมเต็มสม
เกิดมาต่ำใช่ต้องต่ำราวโคลนตม
เกิดมาจมใช่ดักดานนานชีวี

ลูกชาวไร่ได้เป็นหนึ่งในสภา
ลูกชาวนาบ่าติดยศติดศักดิ์ศรี
ลูกชาวสวนเป็นอำมาตย์มุขมนตรี
ประชาชีล้วนเป็นลูกของพระองค์

ประเทศนี้มีช่องทางให้เติบใหญ่
อย่าให้โรคสะใจทำลุ่มหลง
อย่าคิดได้เมื่อสายไปเข้ารกพง
ในป่าดงมีเสือบ้าเสือพลัดเมือง

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์