คนอมตะ ๒๐. วัลลภ ตังคณานุรักษ์

มีเด็กไทยเกิดมาร้าวรันทด
ไม่รู้รสรื่นรมย์สมวัยใส
ไม่รู้รักอบอุ่นอ้อมกอดใด
ไม่มีใครใส่ใจให้แนะนำ

เด็กเร่ร่อนนอนข้างทางถนน
ต้องผจญตรากตรำย่ำขยำ
คนโรคจิตติดยาอาชญากรรม
กระหน่ำซ้ำเยาวชนหม่นหมองใจ

ลูกก่อสร้างร้างไร้ใครดูแล
ทั้งพ่อแม่แบกหามตามเงื่อนไข
หาตอนเช้ากินค่ำต่ำปัจจัย
พอยาไส้ไม่พอลูกเข้าเรียน

ครู “วัลลภ” ลบเลือนรอยเปื้อนเปรอะ
ล้างแผลเหวอะแผลชีวิตจากผิดเผียน
จัดคุณครูข้างถนนเฝ้าวนเวียน
เพื่อนักเรียนนอกระบบพบเรื่องควร

แบกเป้หลังหวังเด็กไทยได้แย้มยิ้ม
ของกินอิ่มของจำเป็นของเล่นสรวล
ตามสิทธิผู้เยาว์ตามกระบวน
ได้ครบถ้วนตามจำเป็นเช่นทั่วไป

ทั้ง “ครูหยุย” ทุกคนในมูลนิธิ
สร้างมิติคำครูผู้ขานไข
ข้างถนนข้างเสาไฟไม่เป็นไร
ข้างเคียงไหล่ให้เด็กรู้คือครูจริง

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

วัลลภ ตังคณานุรักษ์

อดีตครูโรงเรียนหมู่บ้านเด็ก กาญจนบุรี ปัจจุบันเป็นผู้ก่อตั้งและเลขาธิการมูลนิธิสร้างสรรค์เด็ก กล่าวถึงวัตถุประสงค์ในการจัดตั้งว่า “มูลนิธิฯตระหนักเสมอว่าสังคมไทยยังมีเด็กๆ อีกมาก มายที่ประสบปัญหาอ การปล่อยปละละเลยให้เด็ก ๆเหล่านี้ถูกทอดทิ้ง ด้อยโอกาส เติบโตขึ้นมาตามยถากรรม ทำให้สังคม ไทยในอนาคตย่อมอ่อนแอ เต็มไปด้วยประชากรคุณภาพต่ำ มูลนิธิฯ จึงรวบรวมบุคคลที่มีความคิดและมีจิตตระหนักเรื่องนี้ ร่วมกันทำงานทั้งแบบเต็มเวลาและอาสาสมัคร เพื่อเป็นกลไกประสานน้ำใจจากประชาชน เข้าเกื้อกูลและสร้างฐานชีวิตที่ดีให้แก่เด็กๆด้อยโอกาส”
   
วัลลภยังเป็นผู้ริเริ่มโครงการ “ครูข้างถนน” เพื่อสำรวจเด็กเร่ร่อน คลุกคลีและสร้างสัมพันธ์ เมื่อเด็กยินยอมพร้อมใจก็จะพาเข้าบ้านเปิดหรือหน่วยงานที่เหมาะสม เพื่อการฟื้นฟูและพัฒนาในลำดับต่อไป นอกจากนี้ยังประสานงานกับหน่วยงานภาครัฐและเอกชนในลักษณะของเครือข่ายเพื่อร่วมกันป้องกันและแก้ไขปัญหาเด็กเร่ร่อนในภาพรวม