เขาว่าฟ้าหลังฝนหายหม่นหมอง
ฟ้าสีทองงามงดดูสดใส
เกิดสายรุ้งเจ็ดสีศิวิไลซ์
จะสุขใจทุกหนหลังฝนพรำ
ชีวิตฉันใช่เป็นเหมือนเช่นนี้
ดวงฤดีเงียบเหงาทุกเช้าค่ำ
หรือเพราะฉันคนนี้มันมีกรรม
จึงชอกช้ำทุกครั้งหลังฝนลา
--ณัชชา--
ฟ้าสีทองงามงดดูสดใส
เกิดสายรุ้งเจ็ดสีศิวิไลซ์
จะสุขใจทุกหนหลังฝนพรำ
ชีวิตฉันใช่เป็นเหมือนเช่นนี้
ดวงฤดีเงียบเหงาทุกเช้าค่ำ
หรือเพราะฉันคนนี้มันมีกรรม
จึงชอกช้ำทุกครั้งหลังฝนลา
--ณัชชา--
จะฝนฟ้า หน้า-หลัง เลิกหวังแล้ว
เพราะส่อแวว เจ็บหนัก ไร้รักษา
เหงาเศร้าซึม ซีดเซียว เกินเยียวยา
บ่วงอุรา แหลกสิ้น ไร้ชิ้นดี..
..ครั้น..คราเธอ เจอเหงา โศกเศร้าบ้าง
น้ำตาพร่าง กลางมน ไร้หนหนี
สุดระกำ ช้ำอุรา ทุกนาที
ดวงฤดี มีแต่ บาดแผลเนา..
..ซึ้งหรือไม่ ในบท แห่งรสชาติ
รู้ขนาด แผลใจ บ้างไหมเล่า
ฉันยังจำ ช้ำนั้น ไม่บรรเทา
คราที่เจ้า ทิ้งรัก ร้างภักดี..
..ฉันก็เป็น เช่นเธอ ที่เจออยู่
เจ้าคงรู้ ว่ามน แหลกป่นปี้
มันสาหัส เกินทน นะ..คนดี
เวลานี้ โฉมตรู รู้..หรือยัง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
