ก วี เ ดี ย ว ด า ย
skinhead:
ฝืนยิ้มเมื่อมีผู้คนยิ้มทัก
ความเจ็บปวดยังคงอยู่
เรื่องราวในครั้งนั้นยังคงฝังจดและจำ
แม้นกาลเวลาจะพยายามโอบกอด
และปลอมประโลมด้วยถ้อยคำ
มันไม่สามารถบอกได้ว่าอีกนานไหม
ถึงจะผ่านห้วงเวลาเช่นนี้ไปได้
มันไม่มีเหตุและผลจากสิ่งใดชี้นำ
ว่าต้องทำอย่างไรและต้องเดินไปในทิศทางไหน
แม้นในมือของฉันยังคงกำดอกไม้ช่อใหญ่จากใครคนหนึ่ง…
สกินเฮด
14-2-56
Hold Me
skinhead:
กับดักคือความสุข
เราจึงมุ่งหน้าเพื่อการแก้ปัญหาสู่เป้าหมาย
ด้วยการหลงกลของจิตที่หมองหม่น
ชีวิตจึงติดหล่ม
จมปลักอยู่กับหนี้สินแห่งการดำรงชีพ
ความบัดซบโหมทับ
คือการฉีกกัดซากศพของคนบางกลุ่ม
ที่ฉวยโอกาสจากคนด้อยโอกาส
ท่ามกลางสังคมที่โสมม
เราจึงทำได้แต่เพียงยื้อกระชากร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผล
ให้ถูกไถไปตามพื้นถนนปะปนด้วยหินกรวดและกองขยะ
ให้เลือดไหลออกตลอดทางตราบแห้งกรัง
เหลือความหวังจากการรอคอยที่ริบหรี่
แล้วค่อยๆให้เชือกแห่งพันธนาการรัดคอ
รอจนลมหายใจเฮือกสุดท้ายได้เดินจากไป
...
บทกวี : Destroy
เขียน : 18/08/60
เวลา : 00.14 น
skinhead:
ตื่นตระหนก...!!!
คือเสียงลมพัด
ที่ตกกระแทกกับความว่างเปล่า
สติถูกชักพาด้วยความมืดดำ
ความบอดใบ้ต่างเปล่งเสียง
เร่งก้าวเข้าครอบงำเหนือมนุษย์...
ถ้อยคำต่างทำหน้าที่
กรีดบาดจนทั่วร่าง
เลือดแห่งความโง่เขลา
ไหลแผ่กระจาย
กระทั่งเต็มพื้นดิน...
เรากอบโปรยได้แต่เพียง
ผงฝุ่นของสิ่งสมมุติ
ปล่อยลมหายใจอย่างแผ่วเบา
ทุกอย่างก็ฟุ้งกระจาย
จนเต็มท้องฟ้ามหาสมุทร...
บทกวี:Suppose
เวลา:07/05/58
นำร่อง
[0] ดัชนีข้อความ
[*] หน้าที่แล้ว