ฉันบันทึกเรื่องหัวใจใส่กลอนเปล่า

เป็นคำสั้นยาวเรียงประสาน

ไม่ครบเก้า ยาวแปดชั้นดังบรรพกาล

แต่แอบขานเกี่ยวคล้องทำนองเนาว์

ฉันเรียงร้อยถ้อยคำทำบันทึก

ไว้หวนนึกอนุสรณ์แต่ก่อนเก่า

ประดิษฐ์ท่วงช่วงเสนาะเคาะหนักเบา

เพื่อบอกเล่าเรื่องผสมเป็นคมคำ. . .

รู้หรือเปล่าทุกๆบทที่ฉันขีดเขียน

คือคุณ ที่ภาพจำหมุนเวียนทุกเช้าค่ำ

แม้ไม่เห็นไม่เป็นไร ฉันจะเขียนไว้ให้ประจำ

ไม่ระบุชื่อไว้ด้วยซ้ำเห็นไหมคุณ ?

เพราะบันทึกของฉันทุกตัวอักษร

มันอัดแน่นด้วยอาทรอันอบอุ่น

เผื่อว่าใครบางคนจะผ่านมา เผื่อว่าฟ้าจะการุณ

ให้คนที่อ่านเป็นคุณ คนที่ทำให้หัวใจว้าวุ่น ทุกคืน