หน้า ๖๔
๏ นึกที่มาวาระวันสยมพร
หงส์ทองร่อนลงหาแล้วปราศรัย
เทิดแต่เกียรติแห่งองค์พระทรงชัย
คำน้อยไม่ติต้องให้หมองมัว
๏ ปักใจจงปลงมาเป็นข้าบาท
ร้างนิราศให้อาดูรไยทูนหัว
น้องผิดพลั้งใดก็ขอแก้ตัว
ร่ำเรียกผัวอยู่หนไหนไม่พาที
๏ มิตอบคำที่พร่ำหากว่าพันหน
เกินทุกข์ทนใจเสียแล้วเมียพี่
รอยข่วนตำช้ำสิ้นทั้งอินทรีย์
คลุกธุลีเปื้อนโคลนจนเกรอะกรัง
๏ ผ้าพอปิดกายามาขาดวิ่น
หากมีปิ่นบดียังมีหวัง
ตะโกนก้องร้องสุดเสียงเพียงลำพัง
สุดจะยั้งชีวีแล้วพี่เอย
๏ ยิ่งนานวันเทวีวิปริต
เมื่อใจคิดวจีมินิ่งเฉย
ไร้ผู้คอยตอบคำที่พร่ำเปรย
เฝ้าเอื้อนเอ่ยพรรณนามาแดเดียว
หงส์ทองร่อนลงหาแล้วปราศรัย
เทิดแต่เกียรติแห่งองค์พระทรงชัย
คำน้อยไม่ติต้องให้หมองมัว
๏ ปักใจจงปลงมาเป็นข้าบาท
ร้างนิราศให้อาดูรไยทูนหัว
น้องผิดพลั้งใดก็ขอแก้ตัว
ร่ำเรียกผัวอยู่หนไหนไม่พาที
๏ มิตอบคำที่พร่ำหากว่าพันหน
เกินทุกข์ทนใจเสียแล้วเมียพี่
รอยข่วนตำช้ำสิ้นทั้งอินทรีย์
คลุกธุลีเปื้อนโคลนจนเกรอะกรัง
๏ ผ้าพอปิดกายามาขาดวิ่น
หากมีปิ่นบดียังมีหวัง
ตะโกนก้องร้องสุดเสียงเพียงลำพัง
สุดจะยั้งชีวีแล้วพี่เอย
๏ ยิ่งนานวันเทวีวิปริต
เมื่อใจคิดวจีมินิ่งเฉย
ไร้ผู้คอยตอบคำที่พร่ำเปรย
เฝ้าเอื้อนเอ่ยพรรณนามาแดเดียว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
