สายรุ้งจาง ห่างไป ไกลลิบลับ
แสงวาววับ กลับหม่น ปนเหน็บหนาว
สิ้นแสงรุ้ง ระยิบ กระพริบพราว
ความรวดร้าว แทนที่ สี่ห้องใจ
เมื่อสายรุ้ง เลือนหาย รอสายรัก
ให้ประจักษ์ ห้วงจิต พิศมัย
นั่งรอแล้ว รอเล่า ให้เศร้าใจ
สุดหวั่นไหว หวาดหวั่น ครั่นกมล
ทั้งสายรุ้ง สายรัก ไม่ปักจิต
แม้เพียงนิด เสี้ยวสาย หมายหวังผล
ก็ไม่มี แม้แต่ แค่ยินยล
ให้หมองหม่น เหน็บหนาว..ร้าวอุรา
 *ขออภัยที่ไม่สัมผัสครับ..ช้าไปนิดนึงเลยโดนปาดหน้า