อันชีวิตคิดไปให้หนักหมอง
ตามครรลองมนุษย์มิหยุดได้
พบทั้งสุขทุกข์ระคนปนกันไง
มิมีใครพบแต่สุขทุกข์ไม่มี
บ้างเกิดมาผาสุกไร้ทุกข์โศก
โตขึ้นโรครุมเร้าเผาเป็นผี
บ้างกำเนิดเกิดมาล้าชีวี
กลับเป็นดีตอนแก่แล้วแต่กรรม
หนอคนเราเฝ้าท้อต่อชีวิต
บ้างก็คิดฆ่าตัวมัวถลำ
บ้างมัวเหลิงเริงร่าฮาประจำ
บ้างก็ทำแต่งานผ่านเดือนปี
๑เรยา๑
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
