ถ้าผู้คน ทั้งโลก โปร่งความคิด
ต่างมอบจิต ติดมั่น และฝันใฝ่
ร่วมมีรัก ถักถ้อย ร้อยดวงใจ
โลกานี้ มีใช่ ไร้ตรอมตรม
แต่ฤทัย ไซร้หา ถ้าพิศวาส
นั่นแหล่ะจึง ผิดพลาด คู่ขาดสม
เพราะว่าคน ถูกใจ มีให้ชม
หายากนัก หมักหมม จมปฐพี
รัตนาวดี
ก็เพราะฤทธิ์ รักร้อย คอยสะสม
ทุกข์ระทม ก่อเก็บ เจ็บไม่หนี
จนเกินรับ กับบ่วง ดวงฤดี
จึงได้มี วันที่เรา เศร้าเดียวดาย
ครั้นจะลองรักใหม่ ไว้อีกหน
กลับสับสน ปานว่าจะเสียหาย
มันทั้งกลัว ทั้งกล้า อีกทั้งอาย
กลัวรักกลาย ซ่อนคม ตรมร้าวราน
"สุนันยา"
ทุกข์ระทม ก่อเก็บ เจ็บไม่หนี
จนเกินรับ กับบ่วง ดวงฤดี
จึงได้มี วันที่เรา เศร้าเดียวดาย
ครั้นจะลองรักใหม่ ไว้อีกหน
กลับสับสน ปานว่าจะเสียหาย
มันทั้งกลัว ทั้งกล้า อีกทั้งอาย
กลัวรักกลาย ซ่อนคม ตรมร้าวราน
"สุนันยา"
เพียงอยากขอลองรักอีกสักหน
ใครสักคนทนน้องมิมองผ่าน
ขอเพียงแค่มีกันเหมือนวันวาน
แม้ไม่นานกาลนี้ที่มีเรา
อีกสักครั้งยั้งใจไม่เคยอยู่
ยังทนสู้อดทนจนถึงเช้า
จะมีใครบ้างไหมไม่อยากเดา
ยังคงเฝ้าเขามองสองตาแล
พระอาทิตย์อัสดง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
