เอาบ้าง... จาวเหนือเจ้า...
      หนึ่งเทพนิรมิตรมา           สรรค์สร้างพารา
สถิตสถานถิ่นไพร
      ในเมืองอันสุดแสนไกล       สายธารล้อมไว้
ที่มาคำว่าร่องสอน
      ดินแดนดงพนัสพนาดร       ป่าเขียวขจร
สายหมอกซอกซอนสุดปี
     ดั่งม่านมุ้งล้อมธานี               งามประเพณี
มีพระธาตุกองมูคู่เมือง
     ชนกราบไหว้อยู่เนืองเนือง     วัฒนธรรมเรือง
ลือเลื่องดงดอกบัวตอง
     พิศผกาสีเหลืองเรืองรอง      ดูงามอร่ามทอง
สิงขรพิศดูเป็นอาจิณ
      โอบด้วยอกแม่สาละวิน        เลี้ยงชาวนครินทร์
เกษมเอมใจในไพรสัณฑ์
      ผู้คนหลากวงศ์พงศ์พันธุ์      ชนเผ่าเหล่านั้น
ก็ล้วนได้ชื่อว่าไทย
      เคียงเมืองรามัญอันใกล้        หน้าด่านชาติไทย
เวียงชัยนามแม่ฮ่องสอน

คำขวัญประจำจังหวัด
   หมอกสามฤดู กองมูเสียดฟ้า ป่าเขียวขจี ผูคนดี ประเพณีงาม ลือถามถิ่นบัวตอง

แม่ฮ่องสอนไม่ใช่หลังเขานะคะ แต่แค่อยู่ในหุบเขาเท่านั้นเอง อิอิ...